Ξύλο και γυαλί.

Tα βράδια το έσκαγα και τρέχοντας σχεδόν αόρατη στα σκοτεινά, έφτανα στο ξύλινο "καταφύγιο"μου. Η αγαπημένη μου γωνία ήταν η αριστερή. Από την άλλη πλευρά του juke box.Μ άρεσε ν ακούω τις μουσικές.Αλλά όχι ακριβώς δίπλα στ αυτί μου. Να μπορώ να βουτάω το πόδι μου μέσα τους. Αλλά μετά να συνεχίζω το περπάτημα στην παραλία του νού μου.Καθόμουν γρήγορα με λαχτάρα οκλαδόν, με τα αραχνούφαντα καιτα μαλλιά να σέρνονται στο φωτεινό γυαλί.Άραγε σήμερα ποιος θα πέρναγε να μας επισκεφτεί; Ο Μπομπ,η Σαγκρία, ο Θεόδωρος,ο Μίστερ Τζόνσον- αν και γι αυτόν είχε ακουστεί πως τον ψάρεψε ο ξάδελφος της κυρίας Ερμίνας της χήρας στην άκρη του δρόμου-,ίσως απόψε ήταν τυχερή βράδια και πέρναγε ανάμεσα στα πράσινα νερά, το μεγάλο καραβάνι των πορτοκαλένιων-μετανάστευαν κάθε τρεις και λίγο οι τσιγγάνοι του βυθού. Οι προβολείς που φώτιζαν το γυάλινο πάτωμα έβγαζαν λίγη ζέστη αλλά...