Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Ξύλο και γυαλί.

Tα βράδια το έσκαγα και τρέχοντας σχεδόν αόρατη στα σκοτεινά, έφτανα στο ξύλινο "καταφύγιο"μου. Η αγαπημένη μου γωνία ήταν η αριστερή. Από την άλλη πλευρά του juke box.Μ άρεσε ν ακούω τις μουσικές.Αλλά όχι ακριβώς δίπλα στ αυτί μου. Να μπορώ να βουτάω το πόδι μου μέσα τους. Αλλά μετά να συνεχίζω το περπάτημα στην παραλία του νού μου.Καθόμουν γρήγορα με λαχτάρα οκλαδόν, με τα αραχνούφαντα καιτα μαλλιά να σέρνονται στο φωτεινό γυαλί.Άραγε σήμερα ποιος θα πέρναγε να μας επισκεφτεί; Ο Μπομπ,η Σαγκρία, ο Θεόδωρος,ο Μίστερ Τζόνσον- αν και γι αυτόν είχε ακουστεί πως τον ψάρεψε ο ξάδελφος της κυρίας Ερμίνας της χήρας στην άκρη του δρόμου-,ίσως απόψε ήταν τυχερή βράδια και πέρναγε ανάμεσα στα πράσινα νερά, το μεγάλο καραβάνι των πορτοκαλένιων-μετανάστευαν κάθε τρεις και λίγο οι τσιγγάνοι του βυθού. Οι προβολείς που φώτιζαν το γυάλινο πάτωμα έβγαζαν λίγη ζέστη αλλά...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Koίτα με

να λάμψω
ν ανάψω άλλη φωτιά
και να πετάξω τα ρούχα μου τα παλιά

να σε φωνάξω
να με κοιτάς
για να λάμψω

να γράψω σ΄ άλλα
λευκά
χαρτιά

κι άμα θα κλάψω
να με κρατάς αγκαλιά

κι άμα θα κλάψω
βάλε μου πάλι φωτιά
να μπω να λάμψω
μες στη δική σου ματιά.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2007

Σε μια απέραντη φυλακή

Σε μια απέραντη φυλακή, δίχως τοίχους, μόνο κάγκελα, μπρος και πίσω μου
κάγκελα που απλώνονται απέραντα και χάνονται στον ορίζοντα
Μα βάζω τα μάτια ανάμεσα και κοιτώ, χάνομαι στον ορίζοντα.
Και ας νοιώθω το παγωμένο μέταλλο στις παλάμες μου καθώς σφίγγω τα κάγκελα, έχω δραπετεύσει.
Ξεγλιστρώ
Είμαι ελεύθερος
Τώρα.
Είμαι ελεύθερος από τις οξειδωμένες προσταγές του φύλακα χρόνου.
Είμαι ελεύθερος από εμένα ?
Ποιος με έβαλε εδώ?
Μήπως τα χέρια μου δε σφίγγουν τα παγωμένα σίδερα τις φυλακής? Μήπως τα χέρια μου σφίγγουν το λαιμό μου ?
Δε με νοιάζει πια. Η φυλακή τελείωσε.
Διαλύομαι σε ένα μπουκάλι τεκιλας, σε μια σκοτεινή φυλακή. Τόσα χρόνια εδώ, τόσα χρόνια ελεύθερος δεσμώτης.
Τόσος καιρός μακριά μου. Τώρα πλήρωσα τα λάθη μου.
Το κορμί μου με λυτρώνει και τα χέρια μου σα σύγχρονη Θεσπιεις συμμαχούν μαζί μου σε μιαν άνιση μάχη.
Τώρα σφίγγουν τα κάγκελα και μου κρατούν τα μάτια στην ευθεία του ορίζοντα που χάνομαι και δραπετεύω.
Και Είμαι επιτέλους κουρασμένος πια. Κουράστηκα μέσα στο έγκλημα και την αρπαγή του κόσμου.
Κουράστηκα, και αν Είμαι ελεύθερος, τίποτα δεν έχω κερδίσει.
Κι αν έχω, αυτό είναι μόνο η φτηνή και ξεπουλημένη πολύτιμη ελευθερία μου
Όχι, όχι ούτε φτηνή, ούτε ξεπουλημένη. Λίγο μόνο. Λίγο επειδή τα ήθελα αλλιώς. Πολύ.
Και μόνο έτσι, και αν όχι τότε εντάξει φυλακή, αλλά εγώ με αυτό το σενάριο δε παίζω
Και μετά αίμα. Και πόνος και σίδερο. Κελί. εγώ
Και μετά χρόνος. Και μετά?
Μετράω το χρόνο με τα δάκρυα που τρέχουν απ τα μάτια μου.
Μετράω τον πόνο με τους χτύπους της καρδιάς μου.
Και το Κελί, είναι τα όνειρα μου.
Αυτή τη φορά τα όνειρα μου δε θα με φυλακίσουν.
Θα μου παίξουν μουσική, θα χορέψω, και πάνω στον άγριο λυτρωτικό χορό μου θα σπάσω τα σίδερα.
Θα τα κάνω δικά μου.
Δε θα είναι τροχοπέδη, θα είναι η ενέργεια μου, το έναυσμα.
Όχι φυλακή, όχι αίμα, όχι πόνος.
Θα είναι η αλήθεια.
Τα σίδερα θα λιώσουν.
Θα μου κολλήσουν τα φτερά.
Σαν άνεμος θα φύγω.
Και θα χαθώ ψηλά.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

Present

for present!

Πολύ τέλεια!

Πολυτέλεια;

Άρνηση+'Αρνηση=Κατάφαση

Ανατροπή/Ανατροπή=x*

Σάββατο 14 Απριλίου 2007

First Post

Just to check